.-----------.
| Kodowanie |
`--.--------'
   |
  .: Kodowanie transportowe - sposób zapisu wiadomości tak, by mogła zostać
   | przesłana i odebrana bez zniekształcenia również przez bardzo stare
   | programy.
   | Kodowanie transportowe jest używane do przesyłania załączników lub znaków,
   | których nie akceptuje program komunikacyjny jednej ze stron obsługujących
   | przesyłkę.
   | Znane kodowania transportowe to:
   |  - Quoted Printable - zachowuje maksymalną czytelność zakodowanego tekstu;
   |  - Base64 - daje mały przyrost objętości zakodowanej wiadomości (stąd
   |    używane do przesyłania binariów);
   |  - uuencode - historyczny poprzednik Base64, używany np. do kodowania
   |    załączników w treści wiadomości (inline); nadmiernie uproszczony
   |    algorytm rozpoznawania takich załączników w OE pokazuje je nawet
   |    wtedy, kiedy ich faktycznie nie ma (błąd begin").
   | 
  .: Zestaw znaków - uporządkowany wykaz znaków używanych do zapisywania
   | wiadomości w danym języku (rodzinie języków). Stosowany najczęściej
   | we współczesnych komputerach sposób zapisu znaków (jeden znak - jeden bajt)
   | nie pozwala na zapisanie znaków ze wszystkich języków, stąd pomysł
   | wprowadzenia zestawów znaków. Cechą charakterystyczną jest to, że każdy
   | zestaw zawiera:
   |  - Podstawowy zbiór znaków wspólnych (z przyczyn historycznych jest to
   |    zestaw us-ascii), które występują w każdym zestawie z tym samym numerem.
   |    Dzięki takiemu rozwiązaniu zestaw znaków us-ascii może być przesyłany
   |    bez używania kodowania transportowego czy deklarowania zestawu znaków,
   |    jest więc zestawem domyślnym.
   |  - Zbiór znaków charakterystycznych dla danego języka (rodziny języków).
   |    Jednakowe numery w różnych zestawach mogą tu odpowiadać różnym znakom.
   |    Dla niektórych języków z przyczyn historycznych zostało zdefiniowanych
   |    kilka, a nawet kilkanaście różnych zestawów, jak to jest w przypadku
   |    języka polskiego. Nie wszystkie z nich zostały dopuszczone do używania
   |    w Internecie, i zazwyczaj tylko jeden z nich został przyjęty jako
   |    standard dla danego języka. W przypadku języka polskiego jest to
   |    zestaw znaków iso-8859-2 i tylko jego należy używać.
   |
   | Uwzględniając powyższe, oczywiste wydają się następujące rozwiązania:
   |  - zestaw znaków MUSI być zadeklarowany w wiadomości, jeśli ma ona być
   |    czytelna dla innych bez odgadywania, co autor miał na myśli czy próby
   |    (najczęściej błędnej) automatycznego dopasowania zestawu.
   |  - ponieważ deklaracja zestawu znaków następuje w jednym z nagłówków, więc
   |    znaki z innych zestawów niż domyślny MUSZĄ być w nagłówkach zapisane z
   |    użyciem kodowania transportowego.
   | Rozwiązania te będą sensowne również po zmianie domyślnego zestawu znaków,
   | jakim w niedalekiej przyszłości stanie się Unikod (patrz Unikod)
   | w kodowaniu (patrz kodowanie) utf-8.
   | 
  .: Unikod - Unicode, zestaw w założeniu obejmujący znaki wszystkich
   | ziemskich języków i wszystkie znaki typograficzne. Rozwiązanie, które
   | ma zastąpić stosowanie oddzielnych zestawów znaków (są one podzbiorami
   | Unikodu) i usunąć wiele niedogodności wynikających ze stosowania zestawów,
   | np. kłopoty z przytaczaniem w wiadomościach tekstowych cytatów w różnych
   | językach. Stosowanie Unikodu w istotny sposób może również ograniczyć
   | powszechne dziś występowanie wiadomości z błędną lub pominiętą deklaracją
   | zestawu znaków czy cytowaniu takich wiadomości.
   | Przyjęcie kodowania utf-8 pozwala na zachowanie wysokiej czytelności 
   | tekstu również w starych programach i równocześnie daje minimalny narzut 
   | na wielkość zakodowanego tekstu.
   |
   | dla potrzeb pl.internet.pomoc spisał Andrzej P. Woźniak
   |
.--^------------[ wróć na stronę główną ]------------------.
| Najnowsza wersja tego dokumentu znajduje się pod adresem |
| http://evil.pl/pip/                                      |
`---------------[ wróć do słownika ]-----------------------'