Uzasadnienie
Zalety unikodu w stosunku do ISO-8859(-2)
- Można przy jego pomocy wysłać znaki z zakresu większego niż 256 znaków (grażdanka, IPA, wzory matematyczne)
- Nie ma potrzeby rekonfiguracji czytnika, gdy zajdzie potrzeba wysłania znaku spoza ISO-8859
- Zawiera (teoretycznie) znaki ze wszystkich alfabetów i co za tym idzie może być używany jako jedyny zbiór znaków, czyli jest znacznie bliższy standardowi niźli 15 stron kodowych ISO.
- Nie jest martwy. W przeciwieństwie do ISO 8859, jest ciągle utrzymywany, jak również dodawane są nowe znaki.
- Niezależny od platformy (CP1250 nie da się normalnymi metodami oglądać pod pod Linuksem, i tak samo z ISO-8859-2 po Windows); teksty mogą być wymieniane między systemami bez żadnych konwersji.
- Większa gwarancja, że osoba z zagranicy będzie mogła odczytać wiadomość
- Przyszłościowo wymaga mniej pracy niż charsety stronicowe (Przykład znaku „€” – musiało powstać ISO-8859-15, czy ISO-8859-16 by dodać możliwość zawarcia go w wiadomości. Co mało, charsety te nie są obsługiwany do dziś przez niektóre czytniki)
- Przyszłościowy – praktycznie każda nowa specyfikacja, program, czy protokół używa wewnętrznie unikodu
- Jest jednoznaczny (Na przykład „ó” występuje w ISO-8859-1 jak i -2)
Wady unikodu w stosunku do ISO-8859(-2)
- Znaki spoza latin2 nie są obsługiwane przez niektóre czytniki
- Powoduje (UTF-8) niewielki (~5%) wzrost rozmiaru wiadomości (choć stosowanie zamienników typu „EUR” zamiast „€”, „^2” zamiast „²”, „1/2” zamiast „½”, czy „sqrt”, bądź „pierw” zamiast „√”, powoduje takoż wzrost rozmiaru, a wygląda gorzej!)